چرا – در کار تبشیری – به این روش عمل می‌کنیم

ما بشارتی را به عمل می‌آوریم که مردم را برای شنیدن انجیل به کلیسایمان می‌آورد. در کلیساهای دیگر، اعضایشان دعای "شخص گناهکار" را با مردم توی خیابان می‌خوانند و آنها را بعد از گرفتن یک "تصمیم" به کلیسا می‌آورند. ولی اولین کاری که ما انجام می‌دهیم این است که مردم را اول به کلیسا دعوت کنیم. بعد آنها را به کلیسا بیاوریم. وقتی آنها می‌آیند، دوستانی برای خودشان در کلیسا پیدا می‌کنند. مژده انجیل را که بشارت داده می‌شود می‌شنوند. بعضی از آنها می‌مانند و به مسیح ایمان می‌آورند. آنها به مسیحیان فوق العاده‌ای تبدیل می‌شوند. این روش جدیدی است که شبان ما، دکتر هایمرز شروع کرده. او هم به این دلیل این روش را در پیش گرفت چون تمام روشهای دیگر برای آوردن افراد گمشده به کلیسایمان با شکست مواجه شدند.

روش دکتر هایمرز چطور است؟ ما در موقع بشارت دادن چه کار می‌کنیم؟ چهارشنبه شبها و پنجشنبه شبها و حتی مواقع دیگر، دو به دو به دانشگاهها، مراکز خرید و دیگر اماکن عمومی در منطقه لس آنجلس می‌رویم. خیلی از ما به تنهایی هم اینکار را انجام می‌دهیم. در این اماکن سعی می‌کنیم که با مردم صحبت کنیم. آنها را مجبور نمی‌کنیم که همان موقع به مسیح ایمان بیاورند و یا اعتماد کنند. آنها را به خواندن "دعای گناهکار" تشویق نمی‌کنیم. در عوض، به آنها می‌گوییم که در کلیسای ما چه خبر است. در کلیسای ما پسران و دختران زیادی هستند که می‌توانند با آنها دوست بشوند. آنها به پیام یا خطابه‌ای گوش می‌دهند. ناهاری (اگر صبح بیایند) یا شامی (اگر عصر بیایند) میل می‌کنند. فیلمی تماشا می‌کنند. در مهمانی شرکت می‌کنند – ما تولد همه اعضا را در کلیسایمان جشن می‌گیریم. خیلی به آنها خوش می‌گذرد. خیلی‌ها می‌خواهند که بیایند!

بعد، از آنها می‌خواهیم که اسم و شماره تلفنشان را به ما بدهند. بعد این اسامی و شماره تلفنها را به شماسان و مسیحیان باتجربه دیگری که داریم می‌دهیم. این خادمین به مردم تلفن می‌کنند و درباره کلیسایمان به آنها اطلاعات می‌دهند و دعوتشان می‌کنند که بیایند و قرار آمدنشان به مراسم یکشنبه با یکی از اعضایمان را می‌گذارند. روز یکشنبه، می‌رویم دنبالشان، آنها را به کلیسا می‌آوریم و بعد به خانه‌شان می‌رسانیم. خیلی از مردم در اولین یکشنبه که به آنها تلفن می‌کنیم به کلیسا می‌آیند. خیلی‌ها آن روز مشغولند و یک موقع دیگر می‌آیند. وقتی به کلیسا می‌آیند، مژده انجیل را که موعظه می‌شود می‌شنوند و اوقات خوشی را با دوستانی که بعد در موقع غذا خوردن و یا مهمانی پیدا می‌کنند می‌گذرانند – و خیلی از آنها دوباره برمی‌گردند!

این روش نتیجه‌بخش است و جواب می‌دهد! در پنج هفته گذشته، بیش از صد نفر برای اولین، دومین یا سومین بار به کلیسایمان آمدند. و بعضی از آنها در کلیسا می‌مانند و به مسیح اعتماد می‌کنند. در واقع این روشی است که مردم را به کلیسایمان می‌آورد. نتیجه‌اش را همه ما شاهد هستیم!

دکتر هایمرز این روش را که ما بشارت می‌دهیم با پیروی از گفته مسیح در لوقا ۱۴:۲۳ ابداع کرده، "به شاهراه‌ها و کوچه باغها برو و با اصرار همه را دعوت کن که بیایند." اول، ما افراد گمشده را به کلیسا می‌آوریم. در آنجا مژده انجیل را می‌شنوند و به مسیح اعتماد می‌کنند. کلیساهای معاصر آمریکا عکس این عمل را انجام می‌دهند. آنها مردم را به گرفتن یک "تصمیم" سریع در خیابان تشویق می‌کنند. اما تقریبا هیچکدامشان به کلیسا نمی‌آیند. روش آنها باعث تولید تصمیماتی می‌شود، ولی بازگشتی را ایجاد نمی‌کند. امروز می‌خواهم توضیح بدهم چرا ما کار بشارت را به شکلی متفاوت از دیگران انجام می‌دهیم.

چرا ما به خیابانها می‌رویم، اسامی آنها را جمع می‌کنیم و به کلیسا دعوتشان می‌کنیم و سعی نمی‌کنیم که موقع صحبت کردن با آنها نجاتشان بدهیم؟

اول به این دلیل که روش ما بر اساس کتاب مقدس است. این روش در سرتاسر عهد جدید به چشم می‌خورد. اندریاس یکی از دوازده شاگرد بود. کتاب مقدس می‌گوید،

"یکی از آن دو نفر، که بعد از شنیدن سخنان یحیی به دنبال عیسی رفت، اندریاس برادر شمعون پطرس بود‌. او اول برادر خود شمعون را پیدا کرد و به او گفت: ما ماشیح (یعنی مسیح) را یافته‌‌ایم‌‌. پس وقتی اندریاس، شمعون را نزد عیسی برد" (یوحنا ۴۲-۱:۴۰).

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

حالا می توانید روی تلفن همراهتان به خطابه های ما دسترسی داشته باشید.
به این آدرس مراجعه کنید WWW.SERMONSFORTHEWORLD.COM.
روی دکمه سبز رنگی که روی آن نوشته شده "APP" کلیک کنید.
دستورالعمل های بعدی را به ترتیب دنبال کنید.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

اندریاس چیز زیادی نمی‌دانست. ولی می‌دانست که عیسی همان مسیح بود. اندریاس نرفت تا با مردم دعای شخص گناهکار را بخواند. بلکه برادرش شمعون پطرس را پیش عیسی آورد. پطرس خودش یک شاگرد شد. بعدها پطرس بازگشت کرد و در روز پنطیکاست که سه هزار نفر به مسیح ایمان آوردند موعظه کرد. ولی با دنبال کردن برادرش و ملاقات با عیسی کارش شروع شد.

فیلیپس شاگرد هم همان چیز را به نتنائیل گفت. او به نتنائیل گفت، "بیا و ببین" (یوحنا ۱:۴۶). فیلیپس چیز زیادی نمی‌دانست. ولی نتنائیل را پیش عیسی آورد و همه چیز برای او عوض شد.

یک روز عیسی از سامره می‌گذشت و زنی را نجات داد. آن زن چیزی از کلام خدا نمی‌دانست. او یهودی هم نبود. ولی به عیسی اعتماد کرد و ایمان آورد. او به شهرش نرفت تا با مردم دعای گناهکاران را بخواند. بلکه آنها را دعوت کرد تا بروند و عیسی را ببینند. کتاب مقدس می‌گوید،

"زن سبوی خود را به زمین گذاشت و به شهر رفت و به مردم گفت، بیایید و مردی را ببینید که آنچه تا به حال کرده بودم به من گفت‌. آیا این مسیح نیست‌‌؟" (یوحنا ۲۹-۴:۲۸).

هر کس می‌تواند اینکار را انجام بدهد – حتی اگر هنوز نجات پیدا نکرده است. لازم نیست به کلاسی بروید و آموزه‌های کتاب مقدس را یاد بگیرید. کار شما این نیست که جواب سوالات مردم را بدهید. شما سعی نمی‌کنید که آنها را در خیابانها نجات بدهید. شما فقط آنها را به کلیسا دعوت می‌کنید که بیایند و دوستانی پیدا کنند و وقت خوشی را سپری کنند. هر کس می‌تواند اینکار را انجام بدهد – و این کاری است که ما انجام می‌دهیم.

دوم، چون روش ما جواب می‌دهد. خیلی از کلیساها اصلا کار بشارتی انجام نمی‌دهند. ولی اگر اینکار را می‌کنند، معمولا با مردم در خیابانها یا جلوی درب خانه‌هایشان حرف می‌زنند. خیلی سریع به این افراد گمشده "نقشه نجات" را ارائه می‌دهند و از آنها درخواست می‌کنند تا همانجا "دعای گناهکاران" را بخوانند. به این کار "تصمیم گرایی" می‌گویند. کسی را که "تصمیمی" می‌گیرد بعنوان شخص بازگشت کرده به حساب می‌آورند. آنها او را بعنوان کسی که "نجات یافته" در نظر می‌گیرند. بعد از آن، کلیساها "پیگیر" کار این افراد می‌شوند – ولی تقریبا هیچکدامشان به کلیسا نمی‌آیند. پدرم، دکتر کیگن یکبار از یک کلیسای باپتیست افراطی دیدن کرد که با بیش از ۹۰۰ نفر در یک هفته دعا خواندند – ولی تعداد افراد کلیسا در حد ۱۲۵ نفر باقی ماند. آن ۹۰۰ نفر یک تصمیمی را اتخاذ کردند، ولی هیچوقت به کلیسا نیامدند. آنها فقط دعایی خواندند، ولی پیش مسیح نیامدند.

چرا ما کاری را که آن کلیساها می‌کنند انجام نمی‌دهیم؟ چون نتیجه‌ای به بار نمی‌آورد. اعضای کلیسا صدها نفر را تشویق به خواندن دعای شخص گناهکار کردند. ولی تقریبا هیچکدام از آن افراد به کلیسا نیامدند. آنها مسیحی نشدند. فقط "تصمیمی" گرفتند ولی بازگشتی را تجربه نکردند.

چرا ما سعی نمی‌کنیم که گناهکاران را همانجا وقتی با آنها صحبت می‌کنیم مسیحی کنیم؟ چون آنها در آن لحظه مسیحی نمی‌شوند! در عوض، ما می‌رویم و مردم را به کلیسایمان دعوت می‌کنیم. اسمشان و شماره تلفنشان را می‌گیریم. شماسان و رهبرانمان به آنها زنگ می‌زنند و با ماشین دنبالشان می‌روند و روز یکشنبه به کلیسا می‌آورند. با ماشینهای خودمان دنبال آنها می‌رویم و به کلیسا می‌آوریم. با آنها رابطه دوستی برقرار می‌کنیم. همیشه بعد از مراسم یکشنبه صبح، ناهار و بعد از مراسم یکشنبه شب شام می‌خوریم. آنها را در کلیسا شاد و خوشحال می‌کنیم. بعد شماسان و خادمین به آنها زنگ می‌زنند و دعوتشان می‌کنند که دوباره بیایند.

چرا به این شکل عمل می‌کنیم؟ چون این کار نتیجه می‌دهد. روش ما مردم را به کلیسا و بطن کلیسا می‌آورد. در کلیسا موعظه انجیل را می‌شنوند. بعضی از آنها بلافاصله به مسیح ایمان می‌آورند، ولی خیلی‌ها لازم است که قبل از بازگشت کردن، مژده انجیل را هفته‌ها یا ماهها بشنوند. بعد بقیه عمرشان را در کلیسا مثل یک مسیحی ادامه می‌دهند. روش دیگر یک کلک توخالی است که هیچکسی را به چنگ نمی‌آورد!

چند ماه پیش با پدرم دکتر کیگن و نواح سانگ به آفریقا رفتم. در اوگاندا، کنیا و رواندا در کلیساهای آنجا موعظه کردیم. در کنیا در مجمعی برای شبانان سخنرانی کردیم. اواخر عصر بود که جلسه‌مان تمام شد. دکتر کیگن به شبانان گفت، "بیایید به بیرون برویم و اسم افراد را جمع کنیم." با شبانان که به زبان سواهیلی ترجمه می‌کردند به خیابانهای شهر نایروبی در کنیا بیرون رفتیم. با مردم صحبت کردیم و شماره تلفن آنها را گرفتیم. آنها را به کلیسا دعوت کردیم. شبانان به آنها تلفن کردند و قرار آمدن آنها را گذاشتند. روز بعد پنج نفر آمدند! بعد از آنکه به رواندا پرواز کردیم، شبانان دوباره این کار را انجام دادند و پنج نفر دیگر برای روز یکشنبه آمدند!

واعظین خیلی هیجان‌زده شده بودند. آنها روشی را یاد گرفته بودند که نتیجه بخش بود! به ما گفتند که سعی و تلاش فراوان و مبالغ زیادی صرف جلساتی کرده بودند که در آنها مردم تصمیمی را می‌گرفتند، ولی هیچکدامشان به کلیسا نمی‌آمدند. شبانان فکر می‌کردند که آن تنها روش بشارتی بود. از اینکه روش ما را یاد گرفته بودند که واقعا مردم را به کلیسا می‌آورد، خیلی خوشحال شده بودند.

سوم، روش ما برای شما هم خوب است و نه فقط برای آنها که دعوت می‌شوند. اگر کار بشارتی را بطور مرتب انجام بدهید، شما را به مسیحیان قوی‌تری تبدیل می‌کند. و ایمان شما را تقویت می‌کند وقتی ببینید که دعوت شدگان به کلیسا می‌آیند، در کلیسا می‌مانند و به مسیح اعتماد می‌کنند. شادی عظیمی وجود دارد در اینکه ببینید کسانی که دعوت کردید به کلیسا می‌آیند. خوشی بزرگتر در این است که ببینید آنها نجات پیدا می‌کنند. من این خوشی را برای شما آرزو می‌کنم!

چرا ما رساله رد و بدل نمی‌کنیم؟ بعضی‌ها اینکار را می‌کنند. شاید ندانید که یک رساله چیه. رساله یک تکه کاغذ تا شده است که به تعداد زیاد به همه داده می‌شود. هر رساله داستانی را بیان می‌کند و نقشه نجات را ارائه می‌دهد. در نهایت به افراد می‌گوید که با خواندن دعایی یا امضای نامشان بر روی آن رساله به مسیح اعتماد کنند و ایمان بیاورند.

اعضای خیلی از کلیساها از این رسالات استفاده می‌کنند. آنها فکر می‌کنند که به این وسیله مردم را به سمت مسیح راهنمایی می‌کنند. ولی رسالات مردم را پیش مسیح نمی‌آورند. حتی آنها را به آمدن به کلیسا هم تشویق نمی‌کند. واقعا آن افراد کجا هستند؟ فرستادن رسالات اتلاف وقت و پول است. به همین دلیل ما اینکار را انجام نمی‌دهیم.

از کجا می‌دانیم؟ امتحانش کردیم. میلیونها رساله بیرون دادیم. مردم آنها را خواندند. ولی هیچکدامشان به کلیسا نیامدند! با خواندن آن نامه‌ها کسی بازگشت نکرد. آن روش از روی کتاب مقدس نیست. کتاب مقدس هیچوقت به مسیحیان نمی‌گوید که رساله بنویسید و بیرون بدهید. ولی کتاب مقدس می‌گوید خودتان بیرون بروید و به گناهکاران اصرار کنید تا بیایند – یعنی به کلیسای محلی! و این کاری است که ما انجام می‌دهیم.

چرا دو به دو بیرون می‌رویم؟ چون عیسی شاگردانش را به این شکل بیرون فرستاد. کتاب مقدس می‌گوید که مسیح "دوازده شاگرد خود را احضار کرد و آنها را دوبه دو به مأموریت فرستاد" (مرقس ۶:۷). باز هم کلام خدا می‌گوید که "عیسی خداوند، هفتاد نفر دیگر را تعیین فرمود و آنان را دو نفر دو نفر پیشاپیش خود به شهرها و نقاطی که در نظر داشت از آنها دیدن نماید فرستاد‌" (لوقا ۱۰:۱).

البته که می‌توانید به تنهایی هم برای بشارت دادن بروید. کتاب مقدس هیچوقت این عمل را ممنوع نکرده. هیچ مشکلی در انجام اینکار نیست. ولی دو به دو رفتن یک عمل توصیه شده در کلام خداست و نتیجه هم می‌دهد!

دو به دو رفتن افراد بیشتری را به کلیسا می‌آورد. در لس آنجلس و شهرهای بزرگ دیگر، مردم خیلی بدبین هستند. کسی نمی‌خواهد با افرادی که نمی‌شناسد صحبت کند. جوانها نسبت به بزرگترها مشکوک هستند. دخترها به پسرها مشکوک و بدبین هستند. بودن دو نفر با هم از ترس آنها کم می‌کند و اسامی بیشتری را به فهرست اضافه می‌کند.

دو به دو رفتن برای شما هم خوب است. وقتی با مسیحیان باتجربه‌تر بیرون می‌روید، یاد می‌گیرید چطور مردم را به کلیسا دعوت کنید و انجام این کار برای شما راحتتر می‌شود. در شروع، شاید احساس اضطراب داشته باشید. نمی‌دانید چکار کنید. ولی وقتی با کس دیگری می‌روید، یاد می‌گیرید چطور اینکار را انجام بدهید. خیلی زود خودتان شروع به آوردن اسامی می‌کنید!

روابط دوستی خوبی برقرار خواهید کرد. کار کردن برای عیسی، شما را به مسیحیان دیگری که با آنها کار می‌کنید نزدیکتر می‌کند. "دوستی در کار" یک رابطه دوستی واقعی است.

چطور می‌دانیم که روش دیگر نتیجه ای ندارد؟ سالها آن روش را امتحان کردیم! ما خانه به خانه رفتیم و مردم را با رسالات بیلی گراهام با نقشه نجات آشنا کردیم. دعای گناهکاران را با آنها در جلوی درب منزلشان یا در خیابان خواندیم. میلیونها رساله پخش کردیم. ولی هیچکس نیامد. آنها بازگشت نمی‌کردند. آن روش کار نمی‌کند.

ولی روش ما جواب می‌دهد! کلیسای ما در مرکز شهر لس آنجلس قرار دارد. لس آنجلس یک شهر خدانشناس و شرور است. همه نوع گناه در آن اتفاق می‌افتد. مردم مشغول کار و خانواده و مدرسه و دوستانشان هستند. چیزهای زیادی هست که حواستان را پرت می‌کند، با تلویزیون و اینترنت و آیفون و هر چیز دیگری. کسانی که به کلیسا می‌روند، عده کمی هستند. تعداد کمی مسیحی واقعی وجود دارد. سعی کردیم که مردم را با دعا کردن در خیابان تشویق کنیم. ولی هیچ ثمری نداشت و هیچ کلیسایی را بنا نکرد. این روش کسی را برای مسیح صید نمی‌کند.

با تجربه کردن روشهای مختلف چیزهای زیادی یاد گرفتیم. بیرون رفتیم و مردم را به کلیسا دعوت کردیم. بعد آنها را به کلیسا آوردیم که بتوانند دوستانی پیدا کنند و مژده انجیل را بشنوند. ما هر یکشنبه در کلیسایمان افراد گمشده داریم. آنها از کلیساهای دیگر به اینجا نمی‌آیند. آنها از خانواده‌های مسیحی به اینجا نمی‌آیند. آنها را از این دنیا با تمام گناهش صید می‌کنیم. و بعضی از آنها به مسیحیان فوق العاده‌ای تبدیل می‌شوند. به این دلیل است که کلیسای ما هم روحانی و هم سرزنده است. روش ما باعث تولید مسیحیان واقعی می‌شود و خدا را بخاطر آنها شکر می‌کنیم! آمین.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

سرود تک نفره پیش از خطابه توسط آقای جک انگن:
“Bring Them In” (Alexcenah Thomas, 19th century).