مسیح صلیب

این بیانیه‌ی روشن و کوتاه پولس رسول درباره انجیل مسیحی است. واژه ”انجیل“ به معنای ”مژده“ یا ”خبر خوش“ است. پولس به کلیسای شهر قرنتس گفت که خبر خوش انجیل را به آنها موعظه کرده بود. به آنها گفت که انجیل آنها را نجات داد، مگر اینکه بازگشت کاذبی را تجربه کرده باشند، ”و الا عبث ایمان آوردید“ (اول قرنتیان ۱۵:۲). سپس خبر خوشی را که دریافت کرده بود دوباره به آنها گوشزد کرد. انجیل سه نکته ساده را دربر می‌گرفت: (۱) ”مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مرد.“ (۲) ”و اینکه مدفون شد.“ (۳) ”و در روز سوم بر حسب کتب برخاست.“ این انجیل است. این خبر خوشی بود که واعظین حقیقی در طی قرون متمادی اعلام کرده‌اند. وقتی من به این مقام گمارده شدم، گواهینامه من نوشته بود که من برای ”خدمت کهانتی انجیل“ منصوب شدم. مفهوم آن این است که من منصوب شدم و یا انتخاب شدم که انجیل را موعظه کنم. کار اصلی که من باید در ”خدمت کهانتی انجیل“ انجام بدهم همان اعلام خبر خوش مرگ مسیح، مدفون شدن و قیام او از مردگان است. این هدفی است که هر کشیشی به آن دعوت می‌شود، منصوب می‌شود و برای آن انتخاب می‌شود. و پولس گفت، ”شما را از انجیلی که به شما بشارت دادم اعلام می‌نمایم“ (اول قرنتیان ۱۵:۱). ولی چند مورد درباره دعوت شدن و خوانده شدن برای موعظه انجیل را باید به شما بگویم.

I. اول، بسیاری از شبانان در این زمانه چیزی غیر از انجیل را کانون موعظه خودشان قرار می‌دهند.

کسانی هستند که درباره سیاست موعظه می‌کنند. خطابه‌هایشان بر أساس هر چیزی است که در حیطه سیاست می‌گذرد. چنین واعظینی به ندرت روی مسئله نجات تاکید می‌کنند چون آن را ضروری تلقی نمی‌کنند. باید گفت که چنین واعظینی عملا اهل سیاست و سیاستمدار هستند. سالها پیش، در کلیسای چینی که شبان ما دکتر هایمرز عضو آن بود، مرد جوانی بود که فکر می‌کرد دکتر لین باید علیه جنگ ویتنام موعظه کند. بالاخره هم کلیسا را ترک کرد و چند جوان دیگر را هم با خودش برد. همه آنها به کلیسای اسقفی تمام مقدسین در پاسادینا، در حومه لس آنجلس، ملحق شدند. آن کلیسا خیلی به روز شده محسوب می‌شد. شبان آنجا، دکتر جورج ریگاس، تقریبا هر یکشنبه آنجا علیه جنگ ویتنام و هر موضوع دیگر سیاسی موعظه می‌کرد. ولی آن جوانها بعد از مدتی خسته شدند از اینکه چیزی جز موضوعات سیاسی گفته نمی‌شود. دست آخر آن کلیسا را هم ترک کردند و به سمت دنیا برگشتند. تا جایی که دکتر هایمرز خبر دارد هیچکدامشان الان به کلیسا نمی‌روند. این روندی است که در تمام به اصطلاح فرقه‌های ”اصلی“ در جریان است. موعظه سیاسی جناح چپی نمی‌تواند مردم را در کلیسا نگه دارد. هر کدام از کلیساهای اصلی دهها هزار و گاهی میلیونها عضو از اعضایشان را در چند دهه گذشته از دست داده‌اند، بخصوص به این دلیل که خطابه‌هایشان عمدتا بر اساس سیاست و مسائل اجتماعی قرار گرفته.

بعد کسانی هستند که موعظه‌شان را بر مبنای روانشناسی متمرکز کردند. خطابه‌های خودباوری‌شان شبیه خطابه‌های جول آستین است. گهگاهی به یک آیه از کتاب مقدس هم اشاره می‌کنند، ولی بیشتر خطابه‌هایشان روی کتاب مقدس تمرکز ندارد. مثل اپرا وینفری و دکتر دروو در تلویزیون، عنوان موعظه‌هایشان درباره این است که چطور احساس خوشبختی و موفقیت بکنید. یکروز دکتر هایمرز با یک پرستار عضو کلیسای کاتولیک رم که هر یکشنبه به مراسم عشای ربانی می‌رفت و جول آستین را در تلویزیون تماشا می‌کرد صحبت کرد. او یک پرستار فیلیپینی بود در بیمارستانی که دکتر هایمرز آنجا یک عمل کوچک داشت. هر بار که دکتر هایمرز نگاهی به او می‌انداخت می‌دید که این زن نگاهی افسرده و غمزده روی صورتش دارد. دکتر هایمرز با او شوخی می‌کرد، ولی نمی‌توانست لبخند به لبهایش بیاورد. وقتی سرانجام درباره مذهبش از او سوال کرد، او جواب داد که به مراسم عشاء می‌رود و برنامه جول آستین را هر یکشنبه تماشا می‌کند چون به او یاد می‌دهد که چطور خوشحال باشد! چنین واعظینی باعث می‌شوند که مردم احساس خوبی داشته باشند، ولی تاثیر کمی بر خود زندگی‌شان دارند و یقینا تاثیر کمتری بر نجات روحشان در ابدیت خواهند داشت!

سوم اینکه کسانی هستند که کتاب مقدس را آیه به آیه تدریس می‌کنند. چون کتاب مقدس موضوعات زیادی را شامل می‌شود، این افراد در خطابه‌هایشان از شاخه‌ای به شاخه دیگر می‌پرند و از یک موضوع به موضوع دیگر می‌روند. بیشتر شبانان محافظه کار امروزه یک چنین موعظه‌هایی را ارائه می‌دهند. ولی این کار بیهوده و عبثی است. ایده‌ها و افکار مختلف باعث می‌شود که زندگی مردم عوض نشود. پدرم، دکتر کیگن، قبل از بازگشتش چند ماهی به کلیسای دکتر جان مک‌آرتور می‌رفت. دکتر مک‌آرتور توضیحات مفصلی ارائه می‌داد اما به دکتر کیگن این انگیزه را نداد که دنبال نجات پیدا کردن باشد. او به این کلیسا رفت و آمد می‌کرد بدون اینکه نجات پیدا کند، اگرچه علاقه وافری به مسیحی شدن داشت. موضوع اصلی و عمده‌ای که در کلیساهای آیه به آیه در جریان است این ایده است که مطالعه کتاب مقدس به خودی خود هدف موعظه است. خود کتاب مقدس محور قرار می‌گیرد و نه شخص مسیح در کتاب مقدس. این را سندمنیانیزم می‌گویند. خیلی از مردم در این نوع کلیساها کم کم سرد ولی باهوش می‌شوند، مثل فریسی‌های دوران قدیم.

سرانجام، آن کسانی هستند که روی به اصطلاح ”عبادت یا پرستش“ تمرکز می‌کنند. این گروه دارای پیچ و خم زیادی هستند. دکتر هایمرز و یک دوست شبانش شاهد یک مراسم ”پرستشی“ اهانت آمیز و تندی بودند که در آن مردم مثل شیر غرش می‌کردند، به همدیگر چنگ می‌انداختند، بعضی‌ها جیغ می‌کشیدند و روی کف سالن مثل دیوهای از قفس در رفته می‌غلتیدند. در یک مراسم دیگر ”پرستشی“ دکتر هایمرز، همسرش و پسرهایش می‌دیدند که مردم عملا بتهایی را پرستش می‌کنند و می‌خندند و خودشان را به زمین می‌اندازند. احساسی که به آنها در آنجا دست داد مثل این بود که در یک تیمارستان روانی حضور دارند! در یکجای دیگر، در یک دانشکده مسیحی، دکتر هایمرز دیده بود که دخترها مثل زنان هرزه می‌رقصند و یک دود قرمز از دستگاهی خارج می‌شد و موسیقی کر کننده‌ای در حال پخش بود. در مراسم ”پرستشی“ دیگری که کمتر لجام گسیختگی دارد، مردم بندهای یک سرود را بطور دسته جمعی بارها تکرار می‌کنند تا اینکه بنظر می‌رسد که هیپنوتیزم شده باشند. در این مراسم وقت زیادی برای یک موعظه واقعی باقی نمی‌ماند. لازم به گفتن نیست که مسیح در خطابه‌های این کلیساها برتری و تقدم ندارد!

و ”مسیح“ که اغلب در این مراسم از او یاد می‌شود أصلا مسیح حقیقی نیست. مسیح واقعی انجیل تبدیل می‌شود به احساس ذهنی خود آن فرد. دکتر مایکل هورتون در کتاب بانفوذش با عنوان مسیحیت بدون مسیح گفته،

     ممکن است در مورد یک رابطه شخصی با خدا از طریق عیسی مسیح خیلی صحبت کنیم، ولی در حقیقت أصلا رابطه‌ای وجود ندارد، بلکه تنها چیزی که هست رابطه با خود است... عیسی تبدیل می‌شود به یک همدم و یک خود دیگر (Michael Horton, Ph.D., Baker Books, 2008, p. 43).

یک جوانی که دکتر هایمرز او را دیده بود گفت، ”من به کتاب مقدس یا کلیسا احتیاجی ندارم، من با مسیح رابطه شخصی دارم و این برای من کافی است.“ بیشتر موعظه‌های این روزگار افرادی را مثل این فرد تولید می‌کنند که باور دارند افکار و احساساتشان خود مسیح است. این یک عیسای دیگر است! این یک مسیح کاذب است! این انجیلی نیست که پولس در متن مورد نظر ما درباره‌اش صحبت کرد! این نوع افکار و ایده‌های کاذب دیگر، از شبانان زیادی ناشی می‌شود که چیزهای دیگری غیر از انجیل را کانون موعظه‌هایشان قرار می‌دهند. پولس رسول درباره ”انجیلی دیگر را سوای آنچه قبول کرده بودید“ صحبت می‌کند (دوم قرنتیان ۱۱:۴). هر چی که در این خصوص درباره‌اش صحبت کردم حول ”انجیل دیگر“ تمرکز می‌کند. پولس در متن مورد نظر ما گفت،

”زیرا که اول به شما سپردم، آنچه نیز یافتم که مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مرد“ (اول قرنتیان ۱۵:۳).

این انجیل است!

II. دوم، محور انجیل همانا صلیب مسیح است.

در تمام أنواع موعظه‌هایی که تا اینجا به آنها اشاره کردم، صلیب مسیح در مرکز توجه قرار ندارد – یعنی مهمترین مسئله نیست – أساس مسیحیت نیست. دکتر و. آ. کریزول گفته،

     مرگ مسیح را از... پیام اصلی بیرون بکشید، دیگر چیزی باقی نمی‌ماند. واعظی که دارد موعظه می‌کند دیگر ”خبر خوشی“ در اختیار ندارد، یعنی انجیل بخشودگی گناهان ما... کدام یک از این نوع... مسیحیت یک مسیحیت عهد جدید است؟ بی شک باید مسیحیت صلیب باشد. (W. A. Criswell, Ph.D., In Defense of the Faith, Zondervan Publishing House, 1967, p. 67).

پولس رسول گفت،

”لیکن حاشا از من که فخر کنم جز از صلیب خداوند ما عیسی مسیح“ (غلاطیان ۶:۱۴).

”مسیح برای گناهان ما مرد.“ این موضوع اصلی موعظه پولس بود. در واقع، او به کلیسای قرنتس گفت، ”زیرا عزیمت نکردم که چیزی در میان شما دانسته باشم جز عیسی مسیح و او را مصلوب“ (اول قرنتیان ۲:۲). اگر مسیحیت از کتاب مقدس این است، آن مسیحیت صلیب است. اسپارژن بزرگ، ”شاهزاده واعظین،“ گفت، ”رستگاری قلب انجیل است و جوهر رستگاری هم قربانی نیابتی مسیح بر روی صلیب است.“

امروزه بسیاری از کلیساها از نماد یک کبوتر برای معرفی ایمانشان استفاده می‌کنند. از نظر من این یک اشتباه است. کبوتر نشانه روح القدس است. اما روح القدس شخص اصلی و محوری تثلیث در پیام انجیل نیست. در فصل شانزدهم انجیل یوحنا، عیسی گفت که روح القدس ”از خود تکلم نمی‌کند“ (یوحنا ۱۶:۱۳). باز هم عیسی گفت، ”او مرا جلال خواهد داد“ (یوحنا ۱۶:۱۴). کار روح القدس این نیست که توجهات را نسبت به خودش جلب کند، بلکه جلال دادن مسیح است. بنابراین کلیسایی که پیام اصلی‌اش بر روح القدس تمرکز کرده یک کلیسای حقیقی بر مبنای کتاب مقدس نیست. پولس رسول گفت که مسیح باید در تمام خدمات کلیسایی ما و تمام موعظه‌های ما ارجحیت داشته باشد. او گفت که مسیح

”... بدن یعنی کلیسا را سر است، زیرا که او ابتدا است و نخست زاده از مردگان تا در همه چیز او مقدم شود [در همه چیز ارجحیت داشته باشد]. زیرا خدا رضا بدین داد که تمامی پری در او ساکن شود... چونکه به خون صلیب وی سلامتی را پدید آورد“ (کولسیان ۲۰-۱:۱۸).

ما بخشودگی برای گناهان و مصالحه با خدا را داریم، ”از طریق خون صلیب او“ – و فقط از طریق خون صلیب مسیح!

برای عیسی بوده‌اید بجهت قوت پاک کننده
   در خون بره شسته شده‌اید؟
این ساعت کاملا به فیض او اعتماد می‌کنید؟
   در خون بره شسته شده‌اید؟
در خون شسته شده‌اید، در خون پاک کننده روح بره؟
   رداهایتان بدون لک است؟ مثل برف سفید است؟
در خون بره شسته شده‌اید؟
   (“Are You Washed in the Blood?” by Elisha A. Hoffman, 1839-1929).

این جریان گرانقدر است
   که من را مثل برف سفید می‌کند
هیچ چشمه‌ی دیگری نمی‌شناسم،
   بلکه فقط خون عیسی.
(“Nothing But the Blood” by Robert Lowry, 1826-1899).

”زیرا که اول به شما سپردم، آنچه نیز یافتم که مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مرد“ (اول قرنتیان ۱۵:۳).

دکتر کریزول گفت،

     منظور او از گفتن ”اول به شما سپردم“ چیست؟ اشاره او به زمان نیست بلکه به اهمیت موضوع است... آموزه کفاره نیابتی گناهمان بواسطه مرگ مسیح [بجای گناهکاران] کلید اصلی فیض و هسته اصلی انجیل است. هیچ حقیقت دیگری نیست که از چنین اهمیتی برخوردار باشد... تمام آموزه‌های بزرگ کتب مقدسه به صلیب ختم می‌شوند.
     منتقدی یکبار به چارلز هدون اسپارژن گفت، ”همه خطابه‌هایتان مثل هم هستند،“ که واعظ مشهور اهل لندن به آن چنین پاسخ داد، ”بله، متن مورد نظرم را از هر جای کتاب مقدس انتخاب می‌کنم و یک خط مستقیم از آنجا به صلیب می‌کشم.“ بخششی بدون دیه و کفاره وجود ندارد؛ عفو و آمرزشی بدون ریخته شدن خون وجود ندارد؛ آشتی و مصالحه‌ای بدون پرداخت بدهی وجود ندارد...
     موعظه کردن مرگ کفاره‌ای مسیح یک آموزه متمایز و تعیین کننده در عهد جدید است. این مسئله ایمان ما را از ادیان دیگر جدا می‌کند. پیام مسیحیت بوضوح یک پیام رهایی و رستگاری است. هدف اصلی آن نجات بشر از بندگی و داوری گناه است... قبل از هر چیز و مهمتر از هر چیز دیگر آن یک انجیل رستگاری و نجات است، اعلام کردن این خبر خوش است که خدا بخاطر مسیح ما را بخشیده و عفو کرده (W. A. Criswell, Ph.D., In Defense of the Faith, ibid,. pp. 68-70).

III. سوم، مسیح صلیب ما را از گناهانمان نجات می‌دهد.

مسلمانها به عیسی ایمان دارند – به نوعی. او را ”عیسی“ خطاب می‌کنند. حتی قرآن می‌گوید که او از باکره متولد شد. حتی می‌گوید که به آسمان رفت. بعضی آدمهای ابله فکر می‌کنند که این کافی است. ولی صدها نفر از جوانان مسلمان از ”عیسای“ قرآن روی برمی‌گردانند. امروزه بیشتر از هر زمان دیگری آنها به سمت عیسای کتاب مقدس روی می‌آورند. آنها بخاطر اعتماد به عیسای اعلام شده توسط مسیحیت همیشه مورد ظلم و جفا قرار می‌گیرند. چرا مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرند و حتی شکنجه می‌شوند اگر به عیسی اعتماد کنند؟ دلیلش را به شما خواهم گفت! عیسای معرفی شده در قرآن روی صلیب نمرد تا مزد گناهان شما را بپردازد – به این دلیل! قرآن می‌گوید که او روی صلیب نمرد تا ما را نجات بدهد! ولی قرآن به آنها حتی نمی‌گوید که چطور از گناهانشان بخشیده بشوند. به آنها می‌گوید که کار خوب انجام بدهند و از شریعت اطاعت کنند، ولی نمی‌گوید چطور بخشیده و بعنوان فرزند خدا پذیرفته بشوند. قرآن نمی‌تواند این چیزها را بگوید، چون قرآن مرگ عیسی بر روی صلیب را انکار می‌کند! آنها جفاهای سختی را بخاطر باور کردن عیسای ما متحمل می‌شوند چون تنها او به مصالحه و سازش با خدا را به آنها تقدیم می‌کند، ”همه چیز را با خود مصالحه دهد... به خون صلیب وی“ (کولسیان ۱:۲۰).

آیا شما بخاطر اعتماد به مسیح صلیب هر جفایی را تحمل می‌کردید؟ آیا برای مصالحه و آشتی با خدا زندگی‌تان را به خطر می‌انداختید آنهم ”از طریق خون [آن] صلیب“؟ آنها اینکار را می‌کنند. هر روز اینکار را می‌کنند. آیا از آتش خشم و تنفر مسلمانان رد می‌شدید که بخشودگی گناهانتان را از طریق خون ریخته شده مسیح بر روی صلیب بخاطر نجاتتان بدست بیاورید؟ آنها اینکار را می‌کنند. هر روز هم اینکار را می‌کنند.

دکتر هایمرز مدتی پیش در مجله کشیش وورمبراند صورت یک دختر جوان مسلمان اهل اندونزی را دید. وقتی این دختر به عیسی اعتماد کرد، آنها به صورتش اسید پاشیدند. صورتش حالا خیلی وحشتناک شده، تقریبا غیرقابل وصف است. ولی او در این عکس لبخند می‌زند. آنها می‌گفتند که او همیشه لبخند می‌زند. این دختر إحساس می‌کرد که از دست دادن صورتش ارزش بدست آوردن صلیب مسیح را داشت! چرا؟ چون،

”مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مرد“ (اول قرنتیان ۱۵:۳).

گناه من – ای خوشی این فکر پرجلال،
   گناهم، نه بخشی از آن بلکه تمام آن –
به صلیب کشیده شد و دیگر آن را تحمل نمی‌کنم،
   خداوند را جلال باد، خداوند را جلال باد، ای جان من!
(“It Is Well With My Soul” by H. G. Spafford, 1828-1888).

بله، مسیح به آسمان بالا رفت. ولی قرآن این را می‌گوید! اگر شما صعود عیسی به آسمان را بدون صلیب می‌پذیرید – نجات را از دست می‌دهید. باید صلیب را بدست بیاورید! زیرا بر روی صلیب است که عیسی بهای گناه شما را پرداخت. بدون صلیب پرداخت گناهی وجود ندارد و نه مصالحه و آشتی با خدا. فقط مسیح روی صلیب می‌تواند شما را از گناه نجات بدهد! فقط مسیح با صلیب است که خون مقدسش را برای پاک کردن شما از تمام گناه ریخت. بله،

”مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مرد“ (اول قرنتیان ۱۵:۳).

میلیونها شهید و قدیس گفته‌اند، ”جانم را برای مسیح صلیب می‌دهم! دستها و پاهایم را بخاطر مسیح صلیب اهدا می‌کنم! بدنم را بخاطر مسیح صلیب به حیوانات وحشی می‌سپارم! تمام زندگی‌ام را بخاطر مسیح روی صلیب نثار می‌کنم!“

فولاد به اهتزاز درآمده ستمگر را دیدند،
   یال خونین شیرها را؛
گردنشان را خم کردند تا مرگ را حس کنند:
   کی دنباله روی راه ایشان است؟
(“The Son of God Goes Forth to War” by Reginald Heber, 1783-1826).

آنها می‌گفتند که همه آن مصائب ارزشش را داشته که گناهانشان بخشوده و توسط مسیح صلیب پاک بشوند.

آیا مسیح را می‌پذیرید؟ حالا به او اعتماد می‌کنید، همین امروز صبح؟ آیا همراه با دکتر واتز می‌گویید، ”لبیک، ای خداوند، جانم را فدا می‌کنم، این است همه آنچه می‌توانم انجام بدهم“؟ شما می‌گویید، ”من آماده‌ام که جانم را برای مسیح صلیب فدا کنم که جانش را داد تا من را از گناه نجات بدهد.“ اکثریت ما به طبقه بالا می‌روند که ناهار بخورند. وقتی آنها می‌روند، شما بیایید و در دو ردیف جلو بنشینید. ما درباره اعتماد کردن به عیسی با شما صحبت می‌کنیم. من دعا می‌کنم که در این صبحگاهان کسی اینجا باشد که به مسیح اعتماد کند. آمین.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

سرود تک نفره پیش از خطابه توسط آقای بنجامین کینکید گریفیت:
“The Old Rugged Cross” (by George Bennard, 1873-1958).