غم و اندوه باغ جتسیمانی

عیسی در شب پیش از مرگش بر روی صلیب شاگردانش را به داخل باغ تاریک جتسیمانی برد. نیمه شب بود و دیر وقت. عیسی هشت تن از شاگردانش را در لبه باغ گذاشت. پطرس و یعقوب و یوحنا را برداشت و در جتسیمانی قدری جلوتر رفت. او "بسیار مضطرب [به غایت نگران] و دلتنگ [ناراحت] شد" (مرقس ۱۴:۳۳). به آن سه شاگرد گفت، "از شدت غم و اندوه [اضطراب بسیار] نزدیک به مرگ هستم" (مرقس ۱۴:۳۴). چند قدمی جلوتر رفت و به زمین افتاد. در اضطراب و اندوهش دعا کرد تا اگر ممکن باشد "آن ساعت پر درد و رنج نصیبش نشود" (مرقس ۱۴:۳۵). دعایش در باغ جتسیمانی حدود یکساعت به طول کشید – چرا که وقتی عیسی آنها را در حالیکه خوابیده بودند پیدا کرد به آنها گفت، "آیا هیچ یک از شما نمی‌توانست یک ساعت با من بیدار بماند؟" (متی ۲۶:۴۰).

اتفاق وحشتناکی برای عیسی رخ داد – یعنی در آن نیمه شب در باغ جتسیمانی اتفاقی افتاد. عیسی گفت، "جان من از شدت غم نزدیک به مرگ است" (متی ۲۶:۳۸). واژه یونانی "perilupos" به معنای "احاطه شده با اندوه" است. او همصدا با نویسنده مزامیر می‌توانست بگوید، "ریسمان‌های موت مرا احاطه کرد و تنگیهای هاویه مرا دریافت" (مزامیر ۱۱۶:۳). امواج و توده‌های حزن و اندوه او را دربرگرفت. از بالا، پایین، اطراف، بیرون و از درون او – همه غم بود و عذاب – تا به اندازه مرگ – چنان اضطرابی که تقریبا او را از پای درآورد! رهایی از آن درد میسر نبود! هیچ غصه‌ای نمی‌توانست به آن شدت باشد! از ترس آن چنان به خود پیچیده بود که "عرق او مثل قطرات خون بود که بر زمین می‌ریخت" (لوقا ۲۲:۴۴).

نیمه شب است و بر لبه زیتون
ستاره کم سو است آن شبانگاهان؛
نیمه شب است در باغ اکنون،
تنها دعا می‌خواند ناجی رنجان.

نیمه شب است و از همه چیز بریده،
ناجی تنها و از ترس بیقرار؛
حتی آن شاگردی که او را محبت می‌نمود
به غصه و اشکهای استادش بی‌اعتنا.
(“’Tis Midnight; and on Oive’s Brow” by William B. Tappan, 1794-1849).

کتاب مقدس به ما می‌گوید که عیسی "صاحب غمها و رنج دیده" بود (اشعیا ۵۳:۳). اما او با صورتی عبوس و ناراحت راه نمی‌افتاد به جاهای مختلف برود. او با غم و غصه آشنا بود. اما بیشتر اوقات عیسی مردی آرام و شاد بود. آنقدر به مهمانی‌های مختلف می‌رفت که فریسی‌ها از دستش شکایت می‌کردند. آنها می‌گفتند، "مردی پرخور و میگسار و دوست باجگیران و گناهکاران است" (متی ۱۱:۱۹ و غیره و غیره). این نشان می‌دهد که مسیحیان حقیقی باید بیشتر مواقع مردمی شاد و خوشحال باشند. گاهی اوقات دچار افسردگی می‌شویم. ولی می‌توانیم دوباره آرامش را تجربه کنیم مخصوصا وقتی که بخاطر می‌آوریم عیسی پیروزمندانه از مرگ برخاست!

اما در باغ جتسیمانی همه چیز عوض شد. آرامش او از دست رفت. خوشی او به غصه‌ای خروشان تبدیل شد. "Perilupos" – با غم و اندوه احاطه شد؛ تقریبا نیمه جان شد! این تصویری است از غم و غصه‌ای که در احساس ندامت از گناه تجربه می‌شود.

عیسی در تمام عمرش به ندرت حرفی از غم و غصه و افسردگی به میان آورد. اما حالا، در آن باغ، همه چیز عوض شده بود. او به خدا التماس کرد که، "اگر ممکن باشد این پیاله از من بگذرد" (متی ۲۶:۳۹). او هیچوقت قبل از آن گله و شکایت نکرده بود. اما حالا "به مجاهده افتاده، به سعی بلیغ‌تر دعا کرد، چنانکه عرق او مثل قطرات خون بود که بر زمین می‌ریخت" (لوقا ۲۲:۴۴). چرا؟ چرا؟ عیسی، دلیل رنج و عذاب تو چه بود؟

دکتر جان گیل گفته که چون شیطان به آن باغ آمد. در روزگار ما جناب مل گیبسون، در فیلمش با عنوان "آلام مسیح،" شیطان را که به صورت ماری به درون باغ می‌آید تا عیسی را در آن تاریکی رنج و عذاب بدهد به تصویر می‌کشد. اما دکتر گیل و مل گیبسون در این خصوص اشتباه می‌کنند. شیطان در باغ جتسیمانی حضور نداشت. این نکته در کتاب مقدس عنوان نشده. عده‌ای به لوقا ۲۲:۵۳ اشاره می‌کنند که عیسی به سربازانی که آمدند تا او را دستگیر کنند گفت، "این است ساعت شما و قدرت ظلمت" (لوقا ۲۲:۵۳). آنها حق دارند بگویند که این قسمت به شیطان اشاره می‌کند. اما توجه کنید که مسیح این را بعد از دعا کردن و عرق خون ریختن در جتسیمانی به سربازانی که برای دستگیری او آمده بودند گفت. در پایان غم و غصه‌اش در جتسیمانی به سربازان گفت، "این است ساعت شما [نه ساعت صرف شده در جتسیمانی]، و قدرت ظلمت." پس شیطان بعد از اضطراب در باغ آمد. یهودا چند روز قبل از آن به تسخیر دیو درآمد (در واقع به تسخیر شیطان درآمد). در لوقا ۲۲:۳ به ما گفته می‌شود، "اما شیطان در یهودا... داخل شد." شیطان بعد از کشمکش سخت مسیح به باغ آمد، در تسخیر یهودا و کشاندن سربازان به آنجا برای دستگیری عیسی و آن رفتار زشت و زننده با او.

با اینحال، هنوز این سوال باقی است که چرا عیسی چنان دچار عذاب و اضطراب شد که در حال دعا خواندن برای رهایی از آن شرایط خون عرق کرد. من به این نتیجه رسیده‌ام که پاسخ به این سوال در متن مورد نظر ما داده شده. در باغ، عیسی "دعا کرده، گفت ای پدر من، اگر ممکن باشد این پیاله از من بگذرد" (متی ۲۶:۳۹). به کدام "پیاله" در اینجا اشاره می‌شود؟ اگر منظور رنج و عذاب او روی صلیب در روز بعد بود، دعای او مستجاب نشد. اگر "پیاله" به معنی رهایی از دست شیطان در آن شب بود، باز هم دعای او بی جواب ماند، چرا که مردان دیو زده او را کشان کشان برای مصلوب کردن با خودشان بردند. متن مورد نظر ما در عبرانیان ۵:۷ به این سوال جواب می‌دهد. لطفا بایستید و آن را بلند بخوانید.

"و او در ایام بشریت خود، چونکه با فریاد شدید و اشکها نزد او که به رهانیدنش از موت قادر بود، تضرع و دعای بسیار کرد و به سبب تقوای خویش مستجاب گردید" (عبرانیان ۵:۷).

بفرمایید بنشینید. نگاه کنید که این آیه به ما می‌گوید عیسی این دعا را "در ایام بشریت خود" کرد – یعنی وقتی روی زمین در قید حیات بود. او با "شدت گریست و اشک ریخت" و دعا کرد تا از مرگ نجات پیدا کند – پس این دعا قبل از مصلوب شدنش انجام شد. در ضمن این آیه به ما می‌گوید که دعای او مستجاب شد و خدا او را از مرگ در باغ جتسیمانی نجات داد! دکتر ج. الیور باسول، الهیدان مشهور، در این باره گفته،

تعریق به غایت شدید به شکلی که لوقا توصیف کرد [در باغ جتسیمانی] خصوصیت یک حالت شوکی است که در آن شخص رنج کشیده در خطر آنی از پا درآمدن و حتی مردن قرار می‌گیرد... خداوند ما عیسی مسیح، با قرار گرفتن در چنین حالت شوک شدیدی، دعا می‌کند تا از مرگ در آن باغ رهایی پیدا کند تا بتواند هدفش را روی صلیب به اتمام برساند (J. Oliver Buswell, Ph.D., Systematic Theology of the Christian Religion, Zondervan Publishing House, 1971, part III, p. 62).

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

حالا می توانید روی تلفن همراهتان به خطابه های ما دسترسی داشته باشید.
به این آدرس مراجعه کنید WWW.SERMONSFORTHEWORLD.COM.
روی دکمه سبز رنگی که روی آن نوشته شده "APP" کلیک کنید.
دستورالعمل های بعدی را به ترتیب دنبال کنید.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

دکتر جان ر. رایس دقیقا همین موضوع را عنوان کرده و گفته،

عیسی اندوهناک و مضطرب و دلتنگ شده بود و جانش "تا به حد موت محزون" شده بود، یعنی از شدت غم واقعا در حال مردن بود... عیسی دعا کرد که آن پیاله مرگ در آن شب از او بگذرد تا بتواند زنده بماند و روز بعد روی صلیب بمیرد (John R. Rice, D.D., The Gospel According to Matthew, Sword of the Lord, 1980, p. 441).

دکتر باسول گفته،

این تفسیر با عبرانیان ۵:۷ هماهنگی دارد و بنظر من هم این تنها تفسیری است که به این ترتیب سازگار و همسو است (رجوع به ماخذ بالا).

دکتر رایس گفته،

در عبرانیان ۵:۷ به روشنی گفته می‌شود که عیسی "چونکه با فریاد شدید و اشکها نزد او که به رهانیدنش از موت قادر بود، تضرع و دعای بسیار کرد و به سبب تقوای خویش مستجاب گردید." عیسی که در باغ جتسیمانی نزدیک به مردن بود دعا کرد که پیاله مرگ آن شب از او بگذرد تا زنده بماند و روز بعد بر روی صلیب بمیرد. کتاب مقدس می‌گوید، "مستجاب گردید"! خدا دعای او را جواب داد (رجوع به ماخذ بالا).

"و او در ایام بشریت خود، چونکه با فریاد شدید و اشکها نزد او که به رهانیدنش از موت قادر بود، تضرع و دعای بسیار کرد و به سبب تقوای خویش مستجاب گردید" (عبرانیان ۵:۷).

پسر خدا را که رنج و عذاب می‌کشد ببینید،
   نفس نفس میزند، آه و ناله می‌کند، خون عرق می‌کند!
عمقهای بی کران فیض الهی!
   عیسی، چه محبتی بود از آن تو!
(“Thine Unknown Sufferings” by Joseph Hart, 1712-1768).

ولی هنوز باید توضیح بدهیم که چرا عیسی در آن شب اینقدر رنج و عذاب کشید. چیزی را که من باور می‌کنم آن شب در آن باغ برای عیسی اتفاق افتاد به شما می‌گویم. من معتقدم آنجا بود که

"... خداوند گناه جمیع ما را بر وی نهاد" (اشعیا ۵۳:۶).

"او غم‌های ما را بر خود گرفت و دردهای ما را بر خویش حمل نمود" (اشعیا ۵۳:۴).

ولی چه موقع او آنها را متحمل شد؟ او این درد و رنجها را در باغ جتسیمانی متحمل شد و تا صبح روز بعد که روی صلیب رفت با خودش حمل کرد.

"که خود گناهان ما را در بدن خویش بر دار متحمل شد" (اول پطرس ۲:۲۴).

اما گناهان ما را در شب قبل از آن "در بدن خویش" گرفت، یعنی در باغ جتسیمانی. او گناهان ما را از جتسیمانی تا صلیب حمل کرد! او توانست که خدا را از خشم و غضب بر سر مهر بیاورد. او آن خشم را در خودش جذب کرد.

تنها بود نجات دهنده در ظلمات باغ دعا کرد؛
   تنها سر کشید آن پیاله تلخ را و بخاطر من عذاب کشید؛
تنهای تنها، همه را به تنهایی تحمل کرد؛
   خودش را تسلیم کرد تا ما را نجات بخشد؛
عذاب کشید، خونش ریخته شد و جان داد، تنهای تنها.
   (“Alone” by Ben H. Price, 1914).

دکتر جان گیل بزرگ (۱۷۷۱-۱۶۹۷) چه راست گفت که،

حالا کوفته و مضروب شده و پدرش او را دچار غم و اندوه فراوان کرده: اضطرابهایش حالا شروع می‌شوند، چون در اینجا به آخر نرسیدند، بلکه بر روی صلیب... و بخاطر فشار فوق العاده؛ از وزن گناهان قومش و احساس خشم الهی که بخاطر آنها تحت فشار بود و شوکه شده بود، و روحش که تقریبا از بدنش درآمده بود؛ آماده از هوش رفتن بود، آماده افتادن و مردن بود؛ قلبش نیز داشت از کار می‌افتاد... جانش از هر طرف با گناهان آدمیان احاطه شده بود؛ این چیزها گریبانگیرش شده بود و او را دربر گرفته بود... غم و غصه‌ی مردن و جهنم از هر سو او را محاصره کرده بود، آنقدر که حتی کوچکترین مقدار امید هم برایش نبود... آنقدر جانش لبریز از غم و غصه شده بود؛ قلب بزرگش آماده از کار افتادن بود؛ تا نزدیک غبار مرگ پیش رفته بود؛ غم و اندوه او را رها نمی‌کرد تا آنجا که جانش از بدنش جدا می‌شد (John Gill, D.D., An Exposition of the New Testament, The Baptist Standard Bearer, volume I, pl 334).

به این ترتیب کاری که عیسی انجام داد تا ما را از غضب خدا، از داوری بخاطر گناهانمان و مجازات ابدی در جهنم نجات بدهد را درک می‌کنیم. او بخاطر ما و بعنوان جانشین ما رنج کشید. عذاب نیابتی او، بجای شما، در باغ جتسیمانی شروع شد جایی که گناهان ما را در صبح روز بعد بر خودش گرفت و به روی صلیب برد.

دوستان من، ما به یکشنبه عید قیام نزدیک می‌شویم، روزی که عیسی از مردگان برخاست. اما رستاخیز او از مردگان برای شما معنی و مفهومی نخواهد داشت مگر این مطلب را اول درک کنید که او در جتسیمانی و روی صلیب رنج و عذاب وحشتناکی را متحمل شد تا شما را از مجازات شدن بخاطر گناهانتان نجات بدهد. شما چکار باید بکنید تا عیسی جانشین شما بشود؟ باید به پاهایش بیافتید و به او اعتماد کنید!

وقتی به آن صلیب شگفت انگیز می‌نگرم
   که رویش شاهزاده جلال جان بداد،
بالاترین سودی که بردم به زیان تبدیل می‌شود،
   و بر تمام غرورم حقارت جاری می‌شود.

منع کن، ای خداوند، مبادا لاف بزنم،
   مرا در موت مسیح نجات ده، ای خدای من؛
تمام چیزهای پوچی که مرا افسون می‌کنند،
   در مقابل خون او قربانی می‌کنم.

بنگر، از سرش، دستانش، پاهایش،
   محنت و محبت با هم جاری شد؛
هیچوقت چنین محبت و محنت درهم آمیخته،
   یا خارها چنان زیبا شکل تاج بخود گرفته؟

اگر تمام قلمرو طبیعت از آن من بود،
   همچنان هدیه‌ای بس ناقابل بود؛
محبتی چنان عجیب، چنان آسمانی،
   می طلبد جانم را، حیاتم و همه چیزم را.
(“When I Survey the Wondrous Cross” by Isaac Watts, D.D., 1674-1748).

امشب به عیسی ایمان بیاور و به او اعتماد کن و مزد گناه تو با رنج و عذاب و مرگ او پرداخت می‌شود – بر روی صلیب. خون او تو را در لحظه‌ای که به او اعتماد می‌کنی از گناه پاک خواهد کرد!

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

سرود تک نفره پیش از خطابه:
“‘Tis Midnight, and on Olive’s Brow” (by William B. Tappan, 1794-1849).