Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

„Nie nastanie pierwej” odnosi się do „dnia Pańskiego” w wersecie drugim. Tesaloniczanie nie martwili się tym, że Chrystus już przyszedł ponownie. Wiedzieli, że jeszcze nie powrócił. Jednak martwili się, że nadeszła już pierwsza część dnia Pańskiego i że znaleźli się w okresie wielkiego ucisku. Gwałtowne prześladowania, jakich doświadczali ze strony pogańskiego Rzymu sprawiały, że uważali, iż nadszedł już wielki ucisk. Bali się, że zaczął się już czas Bożego gniewu dni ostatecznych. W naszym tekście apostoł Paweł wyjaśnia im, dlaczego nie jest to jeszcze czas wielkiego ucisku. Najpierw muszą nastąpić dwa wydarzenia. William MacDonald napisał:

      Po pierwsze, nastąpi odejście wielu, czyli odstępstwo. Co to oznacza?... odnosi się to do całkowitego porzucenia wiary chrześcijańskiej, do jednoznacznego odrzucenia wiary chrześcijańskiej.
      Potem powstanie ktoś bardzo znaczący w świecie. Jeśli chodzi o jego charakter, będzie to „człowiek niegodziwości”, uosobienie grzechu i buntu (William Macdonald, Believer’s Bible Commentary, Thomas Nelson Publishers, wydanie z 1995 roku, str. 2053; odnośnie 2 Tesaloniczan 2:1-3).

„Człowiek niegodziwości” odnosi się do Antychrysta, ostatniego dyktatora świata. Apostoł mówi nam, że zanim nastanie wieki ucisk, będą miały miejsce dwie rzeczy: odstępstwo i pojawienie się Antychrysta. W tym kazaniu zajmę się jedną z nich – odstępstwem. Dzień Pański „nie nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo”. Dr W. A. Criswell powiedział:

Zwrot „odejście od wiary” można tłumaczyć jako „odstępstwo”. Użyty tam przedimek określony [w języku angielskim „the”] wskazuje na konkretne odstępstwo, o którym myślał Paweł. Oznacza to, że przed „dniem Pańskim” będzie miało miejsce odstępstwo ludzi uważanych za wierzących (W. A. Criswell, Ph.D., The Criswell Study Bible, Thomas Nelson Publishers, 1979; odnośnie 2 Tesaloniczan 2:3).

W erze chrześcijaństwa było kilka okresów odstępstw. Nigdy jednak, aż to czasów współczesnych, nie nastąpiło „całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej” (MacDonald, jw.). Dzisiaj wszystkie wielkie protestanckie denominacje najeżone są odstępstwami. Odnosi się to zarówno do szkół i instytucji metodystycznych, jak i do luterańskich, prezbiteriańskich, episkopalnych i wielu baptystycznych, co udokumentowane zostało w książce Today’s Apostasy (Hearthstone Publishing, 1999; wydanie drugie z 2001). Liberalne odstępstwo miało miejsce także w kościele katolickim, kiedy to sam papież opowiedział się w pełni za teorią ewolucji Darwina. Dr Harold Lindsell udokumentował szczegółowo odstępstwa w kościele w swojej znaczącej książce The Battle for the Bible (Zondervan, 1976). Niektóre z tytułów rozdziałów poruszają zagadnienia odstępstw w:

Synodzie Kościoła luterańskiego
Konwencji Południowych Baptystów
Teologicznym Seminarium Fullera
oraz w innych denominacjach i grupach parakościelnych

Dr David F. Wells, profesor historycznej i systematycznej teologii w Seminarium Teologicznym Gordon-Conwell, napisał kilka książek na temat odstępstw w kręgach ewangelicznych, na przykład: God in the Wasteland, Losing our Virtue oraz No Place for Truth: or Whatever Happened to Evangelical Theology? Czasopismo Time określiło książki doktora Wellsa jako: „Ostre oskarżenia korupcji teologii ewangelicznej”. W książce No Place for Truth (Eerdmans, 1993) dr Wells napisał:

Świat chrześcijańskiej prawdy wali się... Rezultatem … jest praktykowany ateizm, bez względu na to, czy zajmują się nim liberałowie czy też fundamentaliści. To ateizm redukuje kościół tylko do oferowanych usług lub do dobrych odczuć, jakie potrafi wywołać duchowny... który ogranicza się do niewiele więcej poza wykonywaniem pomocnej profesji... pozostaje jedynie sentyment... aby słuchać bez osądzania, w którym jest... niewielkie zainteresowanie prawdą; chociaż przejawia się sympatia, lecz brakuje pasji do tego, co właściwe (str. 248, 249).

Napisał również:

Świat ewangeliczny utracił swój radykalizm w długim procesie upodabniania się do współczesności. Tragedią jest, że tradycyjne zrozumienie tego, iż to Bóg stanowi centrum i że On ludziom wystarcza, zostało zagubione...To, czego potrzebuje teraz kościół to nie przebudzenie a reformacja (jw. str. 295, 296).

Pisze on również, że megakościoły, tzw. emerging churches czy progresywne zmierzają w kierunku „bardziej liberalnego chrześcijaństwa. Z upływem czasu dzieci tych ewangelicznych chrześcijan staną się całkowitymi liberałami; podejrzewam, że takimi samymi, przeciwko którym protestowali kiedyś ich ewangeliczni przodkowie” (David F. Wells, Ph.D., The Courage to Be Protestant, Eerdmans Publishing Company, 2008, str. 2). Zgadzam się z nim, chociaż uważam, że wielu z nich już jest „całkowitymi liberałami”. Na przykład ataki Roba Bella dotyczące wiecznego piekła mogłyby pochodzić z książki Harry'ego Emersona Fosdicka lub innych liberałów z przeszłości. Książki Bella cieszyły się pełnym poparciem prezydenta Seminarium Teologicznego Fullera!

„Niechaj was nikt w żaden sposób nie zwodzi; bo nie nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo...” (2 Tesaloniczan 2:3).

Bez wątpienia żyjemy w czasie odstępstwa!

Jak do niego doszło? Dr Martyn Lloyd-Jones miał rację, pisząc:

Nie waham się twierdzić, że głównym powodem obecnego stanu chrześcijańskiego kościoła, jak i w konsekwencji stanu całego świata, jest straszliwe, rozwijające się odstępstwo, jakie cechuje kościół od stu lat (Dr Martyn Lloyd-Jones, M.D., Revival, Crossway Books, wydanie z 1987 roku, str. 55).

Dr Lloyd-Jones powiedział to na początku lat 70. Gdyby zdanie to miał wypowiedzieć dzisiaj, to brzmiałoby: „straszliwe, rozwijające się odstępstwo, jakie cechuje kościół od stu pięćdziesięciu lat”.

Korzenie tego odstępstwa sięgają czasów oświecenia. Dr Francis A. Schaeffer (1912-1984) wskazywał na to, że „Ojcem oświecenia” nazywano francuskiego filozofa Woltera (1694-1778). Dr Schaeffer powiedział:

Utopijne marzenie czasów oświecenia można podsumować pięcioma słowami: rozum, natura, szczęście, postęp i wolność. Było to myślenie całkowicie świeckie (Francis A. Schaeffer, D.D., How Should We Then Live?, prawa autorskie 1976; Crossway Books, wydanie wznowione z 2005 roku, str. 121).

Człowiek stanowił centrum idei oświecenia. Bóg i Biblia odsunięte zostały do tyłu.

Kiedy studiujemy odstępstwo, trzy postacie z okresu oświecenia odegrały w nim niesamowicie ważną rolę. Johann Semler (1725-1791) był niemieckim teologiem, który powiedział, że teologia jest przedmiotem ciągłych zmian i rozwoju, ponieważ teologowie poddawani są różnym kulturowym uwarunkowaniom. W konsekwencji tego, jak powiedział, wiele jest w Biblii treści, które nie są natchnione. Wartość Biblii należy pozostawić ocenie każdego człowieka. A zatem Semler postawił ludzkie rozumowanie ponad objawienie biblijne, otwierając drzwi do krytycyzmu biblijnego, który w krótkim czasie zalał Niemcy i podważył autorytet Biblii we współczesnym świecie.

Drugą postacią, która odegrała wielką rolę w rozwoju odstępstwa był Karol Darwin (1809-1882). Jedyny stopień naukowy, jaki osiągnął Darwin był z teologii. Jednak porzucił on swoją wcześniejszą wiarę w opis stworzenia z I Księgi Mojżeszowej, a zamiast tego rozwinął teorię mutacji gatunków, popularnie nazywaną ewolucją, opisaną w jego książce O powstawaniu gatunków. Później, w 1871 roku, doktrynę ewolucji przeniósł też na rodzaj ludzki, wydając O pochodzeniu człowieka. Thomas Huxley (1829-1895) spopularyzował teorię ewolucji Darwina w różnych debatach, w których atakował chrześcijaństwo. Darwin i Huxley w wielkim stopniu podważyli chrześcijańską wiarę i autorytet Pisma Świętego.

Trzecią postacią oświecenia, którą zwykle pomija się myśląc o rozprzestrzenianiu się odstępstwa, było Charles G. Finney (1792-1875). Finney atakował nauczanie protestanckiej reformacji i uważał, że zbawienie jest raczej w rękach ludzi niż Boga. Finney nauczał, że człowiek może wybrać lub odrzucić zbawienie aktem swojej woli. Dlatego też wielką doktrynę reformacji o zbawieniu wyłącznie przez łaskę zastąpił neopelagianizm Finneya – twierdzący, że człowiek w akcie swojej własnej woli może zdecydować o staniu się chrześcijaninem. Finney nie był arminianinem.. Był stuprocentowym wyznawcą pelagianizmu. Herezja Finneyowskiego pelagianizmu z biegiem czasu rozbiła i zastąpiła naukę reformacji o zbawieniu wyłącznie z łaski. Nauka Finneya stała się tak powszechna, że klasyczną teologię protestancką dosłownie zastąpił współczesny „decyzjonizm”.

Spójrzmy, w jaki sposób „decyzjonizm” zawładnął kościołami, doprowadzając do dzisiejszego odstępstwa. Iain H. Murray w swojej książce Revival and Revivalism: The Making and Marring of American Evangelicalism 1750-1858 pokazuje, że w XIX wieku ewangeliczne kościoły odwróciły się od wcześniejszej nauki o nawróceniu w stronę „decyzjonizmu” nauczanego przez Charlesa G. Finneya (1792-1875). Murray twierdzi, że na początku XX wieku nastąpiła niemalże zupełna zmiana powszechnego ewangelicznego sposobu myślenia:

      Myśl, że nawrócenie jest dziełem człowieka stała się endemiczna w [ istotnej części] kręgów ewangelicznych; kiedy ludzie zapomnieli, że odrodzenie jest dziełem Bożym, tym samym zanikła też wiara w przebudzenie jako dzieło Ducha Bożego. Było to bezpośrednim produktem teologii Finneya (Iain H. Murray, Revival and Revivalism: The Making and Marring of American Evangelicalism 1750-1858, Banner of Truth Trust, 1994, str. 412-13).

Książka Murraya jest głębokim wejrzeniem na ten kluczowy okres. Najpierw należy przeczytać rozdział czternasty. Zawiera on skrótowy opis odejścia wyznań ewangelicznych od wcześniejszych wierzeń na temat nawrócenia, w stronę nowej doktryny Finneya dotyczącej „decyzjonizmu”. Stopniowo zapominano o nawróceniu, o jakim kiedyś nauczali protestanci i baptyści, a zastąpiono je zwykłym podejmowaniem decyzji o pójściu za Chrystusem, cokolwiek znaczyło to dla każdej osoby. „Wychodzenie do przodu” „podnoszenie ręki”, „powiedzenie modlitwy grzesznika”, „czynienie Chrystusa Panem danej osoby”, uwierzenie w „plan zbawienia” oraz w kilka wersetów z Pisma Świętego zastąpiło biblijne nauczanie o tym, że nawrócenie jest dziełem Boga w sercu człowieka.

Przejście od nawrócenia do podejmowania decyzji, rozpowszechnione przez Finneya, zostało też opisane przez innych. Dr David F. Wells, będący profesorem historycznej i systematycznej teologii w Seminarium Teologicznym Gordon-Conwell powiedział: „Zwrot w pojmowaniu zmartwychwstania miał kilka etapów”. Podał je, a następnie wskazał, które zmiany związane były ze służbą Charlesa Finneya (David F. Wells, Ph.D., Turning to God: Biblical Conversion in the Modern World, Baker Book House, 1989, str. 93). Historyk dr William G. McLoughlin jr pisał o „Charlesu Grandisonie Finneyu, który w latach 1825-1835 stworzył współczesne odrodzenie duchowe” (William G. McLoughlin, Jr., Ph.D., Modern Revivalism: Charles Grandison Finney to Billy Graham, The Ronald Press Company, 1959, str. 11). Ewangeliczny teolog J. I. Packer zgodził się z tym, mówiąc, że „współczesny rodzaj ewangelizacji stworzony został przez Charlesa G. Finneya w latach 20. XIX wieku” (J. I. Packer, A Quest For Godliness, Crossway Books, 1990, str. 292). Richard Rabinowitz pisał o przejściu od nawrócenia do decyzjonizmu w czasach Finneya z punktu widzenia świeckiego historyka (Richard Rabinowitz, The Spiritual Self in Everyday Life: The Transformation of Personal Religious Experience in Nineteenth-Century New England, Northeastern University Press, 1989). Inni kaznodzieje odegrali też rolę, ale to Finney zdecydowanie temu przewodził.

I tak oto nawrócenie zamieniono w decyzjonizm, głównie za sprawą służby i pism Charlesa G. Finneya, jak to pokazują powyżsi pisarze. Poglądy Finneya przejęły ewangeliczne zbory w Ameryce, a później, w XX wieku, przeniknęły też do kościołów na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj twierdzenie Iaina Murraya odnosi się niemalże do całego anglojęzycznego świata: „kiedy ludzie zapomnieli, że odrodzenie jest dziełem Bożym, tym samym zanikła też wiara w przebudzenie jako dzieło Ducha Bożego. Było to bezpośrednim produktem teologii Finneya” (Murray, Revival and Revivalism, str. 412-413). William G. McLoughlin jr tak to wyraził: „Zainaugurował on nową erę w amerykańskim przebudzeniu duchowym. Przemienił całą filozofię i proces ewangelizacji” (McLoughlin, Modern Revivalism, str. 11). Dzisiaj ciągle doświadczamy efektów tej transformacji. Odstępstwo wokół nas pokazuje, że decyzjonizm Finneya doprowadził nasze kościoły do śmierci.

Finney był produktem oświecenia, które w XVIII wieku wprowadziło humanizm w spektrum filozofii (źródłem wiedzy stało się ludzkie rozumowanie). Blackstone’s Commentaries na temat prawa były źródłem, z którego pochodziło oświeceniowe myślenie Finneya. Jego książka do teologii opiera się niemalże całkowicie na ludzkim rozumowaniu, ukazując jego związek z oświeceniem. Kant (zm. 1804) i Schleiermacher (zm. 1834) argumentowali, że religia dotyczy mniej Boga, a więcej religijnych doświadczeń człowieka, co zostało w pełni wyrażone w Finneyowskiej teologii i metodologii. G. W. F. Hegel (d. 1831) powiedział, że Bóg to bezosobowa siła. Ta idea powtarza się wielokrotnie w pismach Finneya. A zatem filozoficzne idee oświecenia, które pojawiły się za sprawą ludzi takich jak Emmanuel Kant, Friedrich Schleiermacher i G. W. F. Hegel, przemówiły do Finneya, przenikając do bystrego umysłu młodego prawnika. Człowiek jako centrum oraz wystarczalność człowieka stały się częścią intelektualnego myślenia w czasach Finneya i w potężny sposób wpłynęły na niego. To przy udziale Finneya oświecenie przeniknęło protestantyzm i niemalże zniszczyło go. Już w 1887 roku Spurgeon powiedział: „kościół jest pogrzebany pod wrzącą lawą współczesnej herezji” („The Blood Shed for Many,” The Metropolitan Tabernacle Pulpit, Pilgrim Publications, wydanie wznowione z 1974 roku, tom XXXIII, str. 374).

Decyzjonizm Finneya najpierw zniszczył kongregacjonalistów, następnie metodystów, prezbiterian oraz różne grupy baptystyczne. To nie liberalizm spowodował śmierć kościołów, ale decyzjonizm. Liberalizm jest produktem decyzjonizmu. Każdy liberalny profesor w seminarium południowych baptystów, do którego uczęszczałem, podjął jakąś decyzję. Jednak te decyzje nie nawróciły ich – dlatego też studiując liberalizm, przejęli go. Decyzjonizm wytwarza liberalizm, ponieważ nienawrócona osoba, nawet jeśli uczyniła decyzję, po prostu nie jest w stanie zrozumieć duchowego przesłania Biblii (zobacz 1 Koryntian 2:14). Jezus powiedział kiedyś do znanego nauczyciela Biblii: „Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie się na nowo narodzić.” (Ew. Jana 3:7). Decyzjonizm wypełnił kościoły nienawróconymi ludźmi. Bezpośrednim skutkiem decyzjonizmu było to, że protestanckie wyznania znalazły się pod kontrolą zgubionych mężczyzn i kobiet. I tak oto odstępstwo ogarnęło kościoły.

Bez względu na to kim jesteś, czego się nauczyłeś, ile „decyzji” i „ponownych decyzji” podjąłeś, ani nawet jak bardzo starałeś się uczynić Chrystusa swoim Panem, to i tak musisz doświadczyć prawdziwego nawrócenia, gdyż inaczej pójdziesz do piekła. Naszą modlitwą jest, abyś nawrócił się z grzechów i zaufał Chrystusowi w prawdziwym nawróceniu, zanim będzie na to za późno.

(KONIEC KAZANIA)
Kazania Doktora Hymers'a dostępne są przez internet pod adresem:
www.realconversion.com. Wybierz: „Kazania po Polsku”.

You may email Dr. Hymers at rlhymersjr@sbcglobal.net, (Click Here) – or you may
write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Or phone him at (818)352-0452.

Pieśń śpiewana solo przed kazaniem w wykonaniu Benjamina Kincaida Griffitha:
„Christ Returneth” (autor H. L. Turner, 1878).